Een programma van actie
Ik ben een dankbaar herstellend dwangmatig overeetster. Ten tijde van dit schrijven ben ik twaalf jaar bij OA en heb tien jaar (niet-perfecte) ‘drie- maaltijden-per-dag-suikervrije- onthouding’.
Ik denk dat ik door omstandigheden en lichamelijke aanleg een eetstoornis ontwikkelde. Ik kom uit een nogal ‘disfunctioneel’ gezin. Mijn ouders trouwden toen ze jonge twintigers waren. Mijn vader is een alcoholist en mijn moeder een dwangmatig overeetster. Ze was altijd op dieet, maar terwijl ik op- groeide werd ze constant zwaarder. Ik was soms getuige van haar dwangmatig eetgedrag als ze thuis kwam van haar werk. Ze begon dan te eten met een ‘dieetsnack’ en dan wat anders en weer wat anders en ze bleef eten totdat we klaar waren met de avondmaaltijd. Ze liep dan door het huis met een dusdanig opgezette maag, dat ze haar toch al gigantisch grote spijkerbroek open moest zetten. Dit was mijn voorbeeld van hoe je moest eten. Mijn ouders werkten ook nog allebei, zodat ik erg weinig ‘kwaliteitsaandacht’ kreeg. Mijn grootste angst was om net zo te worden als mijn moeder. Maar ondanks al mijn pogingen begon ik, totdat ik OA vond, steeds meer op haar te lijken.
Ik was nooit erg mager of extreem dik, maar ik voelde me wel altijd dik. Als kind op de lagere school was ik elk jaar weer bang om gewogen te worden, want ik was altijd een pond te zwaar. Ik had nogal stevige dijen en was me daar goed van bewust. Ik heb zelfs een zomer lang geweigerd een korte broek te dragen. Toen ik twaalf was, werd ik gek op een jongen van school en besloot voor hem te proberen af te vallen. Ik werd lid van het lokale zwemteam, trainde vijf dagen in de week een uur en liet alle snacks staan. Toch bleven andere kinderen mij pesten dat ik dik was en ik kreeg een pak slaag van de vriendin van die jongen.
Het voelde alsof ik constant op dieet was, zonder ooit gewicht te verliezen. Ik besloot één dag alles te mogen eten wat ik gemist had en de volgende dag weer op dieet te gaan. Zo gezegd, zo gedaan en ik had mijn eerste echte vreetbui. De volgende dag voelde het alsof ik een kei in mijn maag had. Om dat gevoel kwijt te raken, probeerde ik voor de eerste keer laxeermiddelen.
Ik begon met elke twee weken een vreetbui en uithongerdiëten er tussenin. Ik raakte geobsedeerd door diëten en gewichtsverlies. De volgende acht jaar van mijn leven waren een aaneenschakeling van vreetbuien en het gewicht weer kwijt raken, met de vreetfrequentie die steeds hoger werd en de dieet- periodes die steeds korter werden. Ik gebruikte laxeermiddelen, braakte, trainde en deed aan uithongerdiëten. Ik rookte ook veel marihuana in die tijd, wat voor mij eetlustverhogend werkte. Ik vraag me af hoeveel dit heeft bijgedragen aan mijn boulimische toestand.
In die periode was ik vreselijk eenzaam en ongelukkig. Op een dag, ik was veertien en erg depressief, was ik op school in gedachten obsessief bezig met iets wat thuis in de vriezer lag. Ik deed alsof ik ziek was en de schoolzuster stuurde me naar huis. Daar at ik dat voedsel, vermengd met insectengif en pillen in de hoop dat ik eraan zou sterven. ‘Liever dood dan dik’, dacht ik. Ik werd bang, belde een hulpverleningslijn en belandde in een ziekenhuis waar ze me het lieten uitbraken. Ik werd niet zwaarder van die vreetbui, maar moest wel met therapie beginnen. Deze zelfmoordpoging was een luide schreeuw om hulp. Het was de eerste keer dat ik iemand vertelde over mijn obsessie voor voedsel. Daarvoor dacht ik dat ik gek was en dat niemand anders zoveel aan eten dacht als ik.
Na een braaksessie in mijn studentenhuis, vroeg een van de andere studenten me of ik wel in orde was. Ik vertelde haar over mijn probleem en ze bekende me dat zij hetzelfde had, maar hulp gekregen had, waardoor ze geen vreetbuien meer had en niet meer braakte. Ik bezocht haar therapeut die mij aanraadde naar OA te gaan. Ik ging en het voelde alsof ik thuis gekomen was. Tijdens mijn eerste bijeenkomst vertelde iemand haar verhaal. Ze had zelfs ergere vreetbuien gehad dan ik en was toch, met hulp van OA, erin geslaagd te stoppen. Er was dus toch nog hoop voor mij!
Na mijn eerste paar OA-bijeenkomsten ging ik in een therapeutische gemeenschap wonen, in de hoop daardoor te genezen van mijn eet- probleem. Ik kreeg een heleboel hulp, maar constateerde op een gegeven moment dat ik ondanks dat nog niet genezen was van mijn eetprobleem. Ik keerde terug naar OA.
Het duurde even voordat ik weer regelmatig naar bijeenkomsten ging en toen het zover was, leek het of ik machtelozer over voedsel was dan ooit. Op dat punt begon ik ijverig aan de stappen te werken en schreef de stappen één tot en met vier. Midden in stap vier verhuisde ik naar Parijs en was opgetogen daar een sterke Engelstalige OA-groep te vinden. Ik vond een sponsor, maakte stap vijf af en kreeg op wonderbaarlijke wijze, met vallen en opstaan, onthouding. Als de nood het hoogst is, is de redding vaak nabij. Ik maakte een paar jaar in OA mee, waarin ik me telkens na een vreetbui met ongelooflijk veel moeite naar een bijeenkomst sleepte en het weer opnieuw moest proberen. Het viel mij op dat mijn herstel begon voordat ik onthouding kreeg, want ik werd niet meer zo depressief na een vreetbui als daarvoor. Dit was waarschijnlijk te danken aan de liefdevolle steun van de andere OA-Ieden.
Terwijl ik de vijfde stap deed, ontdekte ik een paar gedragspatronen met eten en relaties, waarmee ik mezelf een hoop verdriet aandeed. Dit kon ik veranderen en dat deed ik dan ook. Eén van die patronen was dat ik te weinig at bij maaltijden. en daardoor hongerig was en kwetsbaar voor een junk food-vreetbui. Tegenwoordig zorg ik ervoor dat ik voldoende gezond voedsel eet. Dit vermindert mijn trek in junk food ‘s avonds laat sterk. Daarnaast ben ik ook aan chocola verslaafd. Ik gebruikte het zoals een junkie heroïne gebruikt. Tegenwoordig leef ik ‘één-dag-tegelijk’ zonder chocola en krijg er een echt leven voor in de plaats. Ik heb een gestructureerd maar flexibel eetplan wat aangeeft hoeveel en wanneer ik eet. Nu hoef ik daar niet meer zo veel aan te denken en ik voel me erg vrij. Ik maak me niet meer druk over voedsel en gewicht. Ik heb gereisd en gestudeerd en heb mijn onthouding behouden.
Er zijn een hoop wonderen gebeurd in mijn leven sinds ik bij OA kwam. Ik ben afgestudeerd, leerde een vreemde taal, leef meer dan tien jaar met dezelfde man, begon een eigen bedrijf, leerde in een schakelauto rijden, baarde een prachtig dochtertje zonder een ons aan te komen, bereikte mijn ideale gewicht en kreeg de eerste echte vrienden in mijn hele leven.
Als ik kijk naar wat voor mij werkte, wil ik zeggen dat het een programma van actie is, wat ik met mijn hele hart moet doen. Halve maatregelen leverden mij niets op. Ik moest er echt voor honderd procent voor gaan! Ik gebruikte alle gereedschappen, werkte alle stappen door, ging iedere dag dat het mogelijk was naar een bijeenkomst en paste de OA-principes in al mijn bezigheden toe. Maar het belangrijkste was wel dat ik bereid was om alles op te geven of elk ding aan mezelf te veranderen dat moest veranderen om op te houden met dwangmatig eten. Tot mijn verbazing kreeg ik er veel meer dan dat voor terug.
Tegenwoordig heb ik een beter leven dan ik denk dat ik gehad zou hebben als ik geen dwangmatig overeetster was geweest en OA niet had gekend. Daar ben ik dankbaar voor.